این مجموعه از مجسمه‌های مینیاتور توسط خود هنرمند در سال ۱۳۹۱ به باغ موزه اهدا شده است. جهانگیر ارجمند مجسمه‌ساز خود‌آموخته، کوشید تاریخ فرهنگی، اجتماعی، سیاسی این سرزمین را در تندیس‌های خود جاودانه کند. این استاد مجسمه ساز که همه آثارش را از یونولیت (مادّه‌ای بی‌ارزش که به جرئت می‌توان گفت هیچ مجسمه‌ساز دیگری برای ساخت مجسمه‌هایش از آن استفاده نکرده است.) ساخته است با چنان ظرافتی تندیس های کوچکی از بزرگان تاریخ ایران و مردم کوچه و بازارخلق کرده است که هر بیننده ای را حیرت زده می کند. وی از کودکی به نقاشی به خصوص طراحی از چهره، علاقه بسیار داشت و همواره چهره دوستان و معلمان خود را به تصویر می‌کشید. وی از ۴۴ سالگی بدون بهره‌گیری از محضر هیچ استادی به مجسمه‌‌سازی روی آورد. ابزار کار او تنها یک تیغ ریشتراشی نیمه شده است. دستانِ هنرمند ایشان حتی در ۹۱ سالگی آنچنان با مهارت و استادی از دل یونولیت به‌وسیله تیغ ریشتراشی تندیس زیبا برون می‌آورد که چشم هر بیننده‌ای بر کار آن خیره می‌ماند. روش کار استاد ارجمند چنین بود که وی ابتدا با تیغ ریشتراشی از دل یونولیت حجم کلی را بیرون می‌آورد، سپس با همان تیغ به ساخت جزئیاتی مانند چشم و لب و دندان می‌پرداخت، بعد از پرداخت به‌وسیله سمباده‌های نرم، روی صورت را با توجه به رنگ چهره، جوراب زنانه نازک می‌چسباند و در نهایت صورت را گریم می‌کرد. رنگ‌گذاری بر روی چهره، به وجود آوردن ابرو، مو، ریش و سبیل به وسیله پشم‌گوسفند خود‌رنگ و در مواردی موی انسان انجام می‌شد. دوخت و دوز لباس، کفش و کلاه، همگی با دقت فراوان در انتخاب جنس و رنگ پارچه صورت گرفته و در نهایت با دست دوخته شده است. ساختن ابزار و و سایل پیرامون تندیس‌ها نیز به وسیله یونولیت، کاغذ، مقوا، چوب و وسایل کوچک دور‌ریختنی انجام شده که در نهایت هنرمندی، دقت و ظرافت هر کدام بر سر جای خود قرار گرفته‌اند. شایان ذکر است مجموعه تندیس‌های مردم‌شناسی اقوام ایرانی ایشان توسط سفارت آلمان خریداری و به آن کشور منتقل شده است، همچنین تعدادی از تندیس‌های ایشان در موزه صنایع دستی ولنجک و تعدادی از آثار ایشان در آمریکا نگهداری می‌شود.