کهریزک، جایی برای زندگی ۱۴ اَمرداد ۱۳۹۵ در سال 1350 و 1351 رئیس بیمارستان فیروزآبادی بودم بخوبی به خاطر دارم که موقع خروج از بیمارستان نزدیکی های درب خروجی اغلب چند بیمار مفلوک، معلول یا پیر و فرسوده در حال خوابیده نزدیک در بیمارستان می دیدم و با آنکه رئیس بیمارستان بودم قادر نبودم به طریقی اعمال نفوذ کنم و دستور بستری شدن آنان را بدهم، و اگر هم دستور می دادم پزشکان به دلایل قانع کننده از پذیرفتن آنان خودداری می کردند و حق هم داشتند زیرا آن افراد نه قابل درمان بودند، نه بیمارستان قادر بود برای زمان طولانی آنها را بستری نموده و تخت بیمارستان را اشغال نماید. من از دیدن این وضع و بدبختی معلولان یا بیماران غیر قابل درمان زجر می کشیدم تا به خواست ایزد توانا بدون توجه به جوانب کار درمانگاه متروکه مرحوم امین الدوله واقع در کهریزک که با هزینه مرحومه بانو فخرالدوله که از بانوان نیکوکار بوده، دایر گردیده بود و به دلایلی سال ها درب آن بسته مانده بود مورد استفاده قرار دادم و دو سه نفر معلول که پناهی نداشتند در آن جا بستری کردم و هدفم این بود که به لطف ایزد توانا و کمک نیکوکاران، این بیچارگان در آن جا بخوابند و تا زمانی که زنده هستند تا حدّ امکان از آن ها پذیرایی گردد. این کار را هم کردم. از آن جایی که پشتیبان کارهای نیک در مرحله اول خدای بزرگ است او کمک کرد. نمی دانم چگونه افرادی را به یاری فرستاد و هسته اولیه هیأت مؤسس تشکیل شد به خواست خداوند متعال و همت بانیان خیراندیش فعالیت آغاز شد. بنیانگذار آسایشگاه معلولین و سالمندان کهریزک با هدف ارائه خدمات رایگان به نیازمندان معلول و سالمند به گونه خیریه توسط انسانی خیراندیش و نیکوکار زنده یاد "دکتر محمدرضا حکیم زاده" که بطور یقین یکی از انسان های نابغه عصر خویش بوده است انگیزه خود را برای احداث این چنین بیان می‌کند. احمد آقاسیانی https://www.tehranpicture.ir/u/7f1